Witold Grabowski - polski prawnik, minister sprawiedliwości i naczelny prokurator. Urodził się 13 marca 1898 r. w Batumi na Zakaukaziu. Szkołę średnią ukończył w Rostowie nad Donem. W czasie I wojny światowej walczył w 4 Dywizji Strzelców Polskich pod komendą gen. Żeligowskiego na Kubaniu i w 14 Pułku Ułanów Jazłowieckich. W 1919 r. podjął pracę w Zarządzie Cywilnym Ziem Wschodnich okręgu mińskiego. W roku następnym wstąpił ochotniczo do wojska i brał udział w walkach o Wilno. W 1922 r. ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. W czasach studenckich uczestniczył w turniejowym życiu szachowym Wilna. W latach 30. wchodził w skład Rady Naczelnej Polskiego Związku Szachowego. Po studiach Witold Grabowski pracował w Delegaturze Rządu Polskiego przy rządzie Litwy Środkowej, następnie w okręgowej Izbie Kontroli Państwa w Wilnie. Po odbyciu aplikacji sądowej w 1926 r. został podprokuratorem w Wilnie, a rok później w Piotrkowie Trybunalskim. W 1928 r. został wiceprezesem Sądu Okręgowego w Warszawie, a od 1930 r. pełnił funkcję prokuratora Sądu Apelacyjnego w Warszawie. Od maja 1936 r. do wybuchu wojny był ministrem sprawiedliwości w rządzie, na czele którego stał Felicjan Sławoj-Składkowski. W 1938 r. został wybrany do senatu. We wrześniu 1939 r. przedostał się do Rumunii, skąd przez Turcję dotarł do Palestyny. Jako porucznik Brygady Karpackiej odbył kampanię libijską. Po wojnie osiedlił się w Etiopii, gdzie wykonywał zawód sędziego. Zmarł 25 października 1966 r. w Londynie.