Wielki książę litewski Witold - urodził się ok. 1352 r. Po objęciu władzy wielkoksiążęcej na Litwie przez Jagiełłę, w latach 1373-1382 prowadził z nim wojnę, popierając swego ojca Kiejstuta. Pokonany i uwięziony, w 1382 r. zbiegł do Krzyżaków, z którymi podjął wiele wypraw przeciwko Jagielle. Pogodzony z nim, w 1385 r. wziął udział w podpisaniu unii w Krewie, w roku następnym przyjął chrzest (po raz drugi). Jeszcze dwukrotnie uciekał do Krzyżaków, gdy nie otrzymał od Jagiełły księstwa trockiego i później, gdy namiestnikiem Litwy został brat króla, Świdrygiełło. Ostatecznie, pogodzony z królem, w 1392 r. otrzymał namiestnictwo. Prowadził własną politykę w stosunku do Krzyżaków i Moskwy, a także wspólną z Polską w sprawach dotyczących Rusi. Od papieża Bonifacego IX uzyskał zgodę na zorganizowanie krucjaty przeciw Tatarom. Pokonany nad Worsklą (1399 r.) podjął kroki zmierzające do zacieśnienia współpracy z Królestwem Polskim. W 1401 r. przez unię wileńsko-radomską odnowił związki polsko-litewskie. Uzyskał tytuł wielkiego księcia litewskiego, podlegającego królowi Polski. W 1404 r. zdobył Smoleńsk. W latach 1406-1408 prowadził wojny z Moskwą, zakończone pokojem nad Ugrą (1408 r.), dającym mu przewagę na ziemiach starej Rusi. Uznając zwierzchność Jagiełły, poparł powstania antykrzyżackie na Żmudzi, dowodził wojskami litewsko-ruskimi pod Grunwaldem w 1410 r. W wyniku tzw. pierwszego pokoju toruńskiego uzyskał zwrot Żmudzi (dożywotnio). Współtworzył unię horodelską zapewniającą niezależność Wielkiego Księstwa Litewskiego w wieczystym związku z Polską. Dbał o rozwój gospodarki księstwa i podniesienie jego znaczenia na arenie międzynarodowej. Popierany przez Zygmunta Luksemburskiego podejmował starania o koronację na króla Litwy, czego nie udało mu się dokonać wobec sprzeciwu magnatów polskich, którzy zatrzymali poselstwo cesarskie wiozące koronę.