Ludomir Michał Rogowski - kompozytor i dyrygent. Urodził się 3 października 1881 r. w Lublinie. Studiował w Instytucie Muzycznym w Warszawie. Dyplom uzyskał w roku 1906, następnie kontynuował naukę w Królewskim Konserwatorium Muzycznym w Lipsku, w Monachium, w Rzymie i Paryżu. W swoich zainteresowaniach nie ograniczał się tylko do muzyki - równocześnie zgłębiał takie dziedziny jak biologia, psychologia doświadczalna, filozofia hinduska, okultystyka i plastyka. W latach 1909-1911 prowadził w Wilnie szkołę muzyczną dla organistów i założył pierwszą w Wilnie orkiestrę symfoniczną. W latach 1912-1914 był kierownikiem muzycznym i dyrygentem orkiestry Teatru Nowoczesnego w Warszawie. W czasie I wojny światowej przebywał we Francji, gdzie poświęcał się kompozycji i dyrygował zorganizowanym przez siebie chórem, następnie zaś w Brukseli, gdzie również prowadził działalność koncertową. W 1919 r. napisał swój manifest artystyczny "Muzyka przyszłości. Przyczynki i szkice estetyczne". Od roku 1921 mieszkał w Warszawie, gdzie pracował jako kierownik muzyczny i dyrygent orkiestry w jednym z teatrów, pisał dzieła literackie, dokonywał przekładów i tworzył ilustracje muzyczne do sztuk wystawianych m.in. w Teatrze Polskim, Teatrze Małym, Teatrze Rozmaitości i Teatrze im. Wojciecha Bogusławskiego. W grudniu 1926 r. przeniósł się na stałe do Dubrownika. W 1938 r. został laureatem polskiej Nagrody Państwowej za całokształt twórczości muzycznej. Po 1939 r. władze miejskie Dubrownika ofiarowały mu pokój w dawnym klasztorze św. Jakuba i przyznały rentę. Nadal komponował, pisał opowiadania fantastyczno-okultystyczne, wspomnienia i pamiętnik zatytułowany "Mój klasztor". Zmarł w Dubrowniku 13 marca 1954 r.