Gdzie jest wodopój - dzień pierwszy

Nie brałam z Wilna zapasów wody, miałam zamiar kupować ją na stacjach benzynowych. Niestety okazuje się, że stacji na Litwie jest niewiele, a gdy już są to minimum kilometr od drogi. Ktoś wie dlaczego? Druga sprawa, że bardzo rzadko na głównej drodze pojawiają się znaki informujące o liczbie kilometrów do pokonania. Na szczęście zorientowałam się, że można szukać znaków na bocznych drogach. Wniosek: jeśli chcesz sprawdzić, ile zostało kilometrów do miejsca przeznaczenia lub kupić wodę, musisz nadrobić trasy, więc lepiej się chyba nie fatygować. Ale żebym nie wyszła na marudę, wspomnę, że litewska przyroda o tej porze roku jest piękna i soczyście zielona!

Dzisiejsze wnioski:
1. Muszę zmniejszyć bagaż o połowę. Plecak wrzyna mi się w ramiona i osiada na tylnej oponie.
2. Muszę kupić krem z filtrem - słońce spali mi ręce.
3. Musiałam i już zainwestowałam w spodenki dla rowerzystów z gąbką pomiędzy nogami. Jazda na męskim siodle, nawet po równym terenie, jest dla czterech literek... bolesna.


Czas na relax, chociaż z jakiegoś powodu zrobiło się już strasznie późno. Kochany Luca dba o włoską atmosferę w swoim mieszkaniu. Poczęstował mnie włoską kawą i ugotował domowy makaron, zrobiony przez jego mamę. Do makaronu dodał pomidory, które przywiózł w zeszłym tygodniu z Sycyli. Czy ktoś jeszcze mnie żałuje? Przecież ja tu zbieram nagrody, jakbym się co najmniej zasłużyła się w walce, czy coś. Dobrej nocy!