Własne

Środa Popielcowa rozpoczyna w Kościele Wielki Post nawołując wiernych do nawrócenia i pokuty byśmy się wycofali robiąc miejsce dla tego, który przychodzi nas zbawić. O refleksję, o tym jak przeżywać Wielki Post poprosiliśmy franciszkanina, proboszcza parafii św. Trójcy i św. Kazimierza w Miednikach Królewskich - ojca Józefa Makarczyka. "Kto ma uszy, niechaj słucha!" (Mt 11,15)

Redakcja Wilnoteki przygotowała na Święta wyjątkowy prezent dla naszych czytelników: już wkrótce udostępnimy na naszym portalu nową książkę Waldemara Wołkanowskiego, przygotowaną w ramach Biblioteki Wilnoteki - "Infrastruktura Uniwersytetu Stefana Batorego w przestrzeni miejskiej Wilna". Nazwa nieco skomplikowana, jednak dla znawców i miłośników Naszego Miasta jest to bezcenna monografia, ukazująca rozwój "przestrzenny" USB w międzywojennym Wilnie - od przejęcia historycznych budynków dawnej Akademii Wileńskiej po najnowsze gmachy, budowane już w latach 30-ych XX w. I najważniejsze: wydanie elektroniczne tej książki będzie do ściągnięcia z naszego portalu całkiem za darmo! Prace nad e-bookiem wsparła Fundacja "Pomoc Polakom na Wschodzie" ze środków KPRM RP.

Zlani strugami deszczu, ale z ogromną radością w sercu uczestnicy Pieszej Pielgrzymki Miłosierdzia Ejszyszki-Ostra Brama dotarli do stóp Tej, co w Ostrej świeci Bramie. Motto przewodnie tegorocznej wędrówki brzmiało "Krew męczenników - nasieniem chrześcijan". Męczennikami uczestnicy raczej nie byli, ale próbę wytrwałości w deszczu i upale zaliczyło w tym roku ponad 250 pątników z Wileńszczyzny i z Polski. Zwieńczeniem jak zwykle była Msza św. w Kaplicy Ostrobramskiej, którą celebrował biskup pomocniczy wileński Arūnas Poniškaitis.

Akcja Wyborcza Polaków na Litwie zaproponowała mieszkańcom rejonu wileńskiego lifting i ewolucję. Mieszkańcy jednak nie zaufali odmłodzonej fasadzie i postawili na rewolucję. Na ile świadomie, a na ile – eksperymentalnie lub „na złość” – raczej nie dowiemy się. Przegraną „o włos” w II turze prawdopodobnie zaprogramował sukces polskiej partii w I turze, gdy utrzymała 18 mandatów w 31-osobowej Radzie. Już wtedy było wiadomo, że w II turze AWPL-ZChR zagra z „resztą świata” (rejonu wileńskiego i nie tylko). Mam wrażenie, że przegrali „samobójem”. Kroplą, przelewającą czaszę 50% okazali się nie „litewscy nacjonaliści”, walczący o „relituanizację Wileńszczyzny” deweloperką i rozbudową nowych podmiejskich osiedli, a… sam elektorat Akcji Wyborczej, Polacy i inne mniejszości narodowe (ponad 15% w rej. wileńskim). Kilkaset młodych osób, dla których polskość partii nie jest już wartością nadrzędną, a skoro zachowała ona większość w Radzie, to merem może zostać ich oponent – Polak, więc pewnie mocno polskości nie naszkodzi, a być może do porządku przywoła i samowolę ukróci. Czy tej wyborczej zabawie towarzyszyła świadomość, że po nowelizacji ustawy o samorządzie mer nie będzie już „pierwszym z radnych”, tylko władcą rejonowej administracji, istotnego osobowego (i finansowego) zaplecza polskiej partii? Raczej wątpię…

Co roku w pierwszych dniach stycznia wędrowali ulicami Wilna, przybrani w jaskrawe stroje... Chodzili od sklepu – do sklepu, od domu – do domu, a za nimi tłumy dzieci, krzyczące „Króle idą!”. A było na co patrzeć! Maskarada sprawiała niezwykłą radość, zwłaszcza gdy przebierańcy potrafili swoim zachowaniem wzbudzić zaufanie gospodarzy.

„Doktor od wścieklizny” tak zwykle mieszkańcy Wilna określali Wacława Orłowskiego. Wybitny specjalista od profilaktyki i leczenia skutków pokąsania ludzi przez chore zwierzęta, ponad czterdzieści lat był związany z miastem. Należał do jego elity intelektualnej, szanowany i ceniony za swoją bezinteresowność, gdy trzeba było pomóc ubogim. Adres jego pracowni przy ulicy Sadowej był powszechnie znany, aż do momentu, gdy musiał wyjechać w ramach ekspatriacji, tracąc cały materialny dorobek swojej długiej działalności.

Tegoroczne obchody Święta Niepodległości Polski w Oddziale ZPL m. Wilna trwały aż 3 dni! Po uroczystościach 11 Listopada w Wilnie delegacja wileńskich Polaków następnego dnia udała się do Warszawy, gdzie uczestniczyła także w niezwykłym pogrzebie trzech Prezydentów RP na uchodźstwie, którzy po latach wrócili do kraju, by spocząć w Panteonie Narodowym, jaki powstaje w podziemiach Świątyni Opatrzności Bożej w Warszawie. Wilnianom oczywiście najbliższy był ich krajan, przedwojenny wojewoda wileński Władysław Raczkiewicz. Udział licznej delegacji z Wilna w państwowych uroczystościach pogrzebowych i zwiedzanie Warszawy na drugi dzień pobytu w stolicy były możliwe dzięki wsparciu Fundacji „Pomoc Polakom na Wschodzie”.

Zapraszamy do wspólnej zabawy, która pozwoli lepiej poznać ciekawostki i niepowtarzalne historie Wilna i Wileńszczyzny! Pytania dotyczące tych zagadnień będziemy zadawali w audycjach „Wilnoteki” na TVP Polonia i TVP Wilno oraz na naszym portalu. Chętnych do udziału w zabawie zapraszamy do przysyłania odpowiedzi na adres mailowy [email protected].

Wzmożony rozwój urbanistyczny w Wilnie w trzech dekadach na przełomie XIX i XX wieku, wpłynął na ożywienie wielu branż rzemiosła. Meblarstwo było jedną z nich. Był to ciekawy okres mieszania się stylów, zmian wzornictwa i form oraz technologii produkcji. Wilno miało dobrych rzemieślników, dzięki którym wyroby znane były dalej niż rynek lokalny. Przegląd będący treścią artykułu obejmuje dwa zagadnienia: stolarstwa meblowego i handlu meblami.