Uniwersytet Wileński - więcej niż uczelnia

Uniwersytet Wileński może się poszczyczyć bogatą historią. Na początku XIX wieku był najlepszą uczelnią w cesarstwie rosyjskim. Na wysokim poziomie stały przede wszystkim nauki ściste, medycyna i historia. Wykładali tu tak wybitni naukowcy, jak m.in. Joachim Lelewel oraz Jan i Jędrzej Śniadeccy, a studiowali m.in. Adam Mickiewicz, Juliusz Słowacki i Józef Ignacy Kraszewski.

Uczelnię zamknięto na kilka lat po powstaniu listopadowym. Jednak w 1919 roku Józef Piłsudski reaktywował ją. Językiem wykładowym był wtedy na niej polski, a jednym z najlepszych wydziałów - filologia polska. To właśnie wokół niej skupiła się poetycka grupa „Żagary", do któej należał m.in. Czesław Miłosz.

Po wkroczeniu Armii Czerwonej do Wilna w czerwcu 1940 roku, większość profesorów uczelni zostało aresztowaych i deportowanych w głąb ZSRR. Uniwersytet wznowił swą działalność w 1944 roku, za język wykładowy obierając rosyjski. Od czasu odzyskania przez Litwę niepodległości, w 1990 roku, uniwersytet zyskał rangę głównej uczelni krajowej.

Uniwersytet znajduje się w centrum Wilna, niedaleko od placu katedralnego. Okalają go ulice: Zamkowa, Świętojańska, Uniwersytecka i Skąpo (Skopówka). Cały kampus tworzy kilkunaście budynków z różnych epok i reprezentujących różne style architektoniczne. Uniwersytet może się poszczycić trzynastoma dziedzińcami, z których najpiękniejszy jest XVI-wieczny, arkadowy Dziedziniec Wielki. To właśnie przy nim znajduje się jeden z najstarszych w kraju (XIV/XV w.) kościółów - pod wezwaniem świętych Janów (Chrzciciela i Ewangelisty).

Warta uwagi jest także pięknie zdobiona biblioteka uniwersytecka. W Sali Smuglewicza przechowywane jest m.in. słynne dzieło Mikołaja Kopernika - "O obrotach sfer niebieskich" z 1543 roku oraz pierwsza litewska książka - katechizm Martynasa Maźvydasa z 1547 roku.