Dzieci to lubią: "Lato Stiny"

"Lato Stiny" to obrazkowa historia o wakacjach kilkuletniej Stiny w domku dziadka, na jednej ze skalistych wysp, gdzieś u wybrzeży Szwecji. Historia, która zachwyca przede wszystkim akwarelowymi ilustracjami - pełnymi ciepła, pastelowych barw i bijącego od nich spokoju. Lenie Anderson - autorce tekstu i ilustracji - udało się przywołać świat, który wydawał się już dawno odejść w zapomnienie. Świat, gdzie czas płynie leniwie, a jedynym kontaktem ze światem jest stare radio nadające wieczorną prognozę pogody.

Dzień dziadka i wnuczki podporządkowany jest prawom natury. Rano płyną starym kutrem w morze, po powrocie smażą złowione ryby i zjadają je przy stole przed domem. Wspólnie zmywają naczynia, czasem rozmawiają, a czasem milczą. Zabaw Stiny nie ogranicza stos wiaderek, łopatek, foremek, dmuchanych krokodyli, delfinów, materacyków, latawców, piłek… Jest tylko ona i morze. "Dziadek nazywa ją czasem poszukiwaczką skarbów. Bo Stina bez przerwy szuka rzeczy, które wyrzuciło morze, albo takich, które po prostu leżą gdzieś i czekają, żeby je znaleźć. Piórka, patyki, dziwne słoiczki... Na wyspie można znaleźć naprawdę wszystko".

Przyjemnie patrzy się na silną więź łączącą dziadka z wnuczką. Dziadek nie jest nauczycielem, ale towarzyszem. Jest obok, zawsze gotowy do pomocy. Czuwa, ale nie ocenia. Dziewczynka co chwilę woła: "Patrz, dziadku!", "Prawda, dziadku?", a dziadek za każdym razem z równym zainteresowaniem i uwagą odpowiada "Co ty powiesz...". Mimo braku telewizji, mimo różnicy dwóch pokoleń jest im razem dobrze. Po prostu.