Gwiazdka po polsku: Gra "Bohaterowie Wyklęci"

W "Bohaterach Wyklętych" gracze wcielą się w dowódców oddziałów walczących z nielegalną władzą komunistyczną. Talia kart każdego gracza zawiera portrety kilku konkretnych ludzi. Niektórzy są dość powszechnie znani, mimo starań ich oprawców, by zatrzeć wszelkie ślady ich działalności: Witold Pilecki, Łukasz Ciepliński, Jan Rzepecki, Józef Franczak czy Zygmunt Szendzielarz. Inni żołnierze są mniej rozpoznawalni, ale zaintrygowani wydarzeniami gracze mogą łatwo dotrzeć do potrzebnych informacji i zadziwić się ich bohaterstwem, niezłomnością, siłą charakteru. Cała rozgrywka ma trzy etapy. Pierwszy obejmuje rok 1945, drugi wydarzenia z roku 1946, trzeci etap to lata 1947-1951. W każdym etapie losuje się trzy misje, z których każda ma swój poziom trudności, dodatkowo modyfikowany przez karty działania władzy. Po przeprowadzeniu przez graczy możliwych akcji podliczają oni siłę bojową swych żołnierzy i modyfikują ją, dodając do karty rozkazów (atak lub wycofanie, śmierć żołnierza lub aresztowanie). Jeśli graczom uda się wyrównać bądź przekroczyć poziom trudności misji, misja jest wygrana. Za swoje działania gracze otrzymują punkty chwały - kto zbierze ich najwięcej, wygrywa grę.

Pod względem technicznym "Bohaterowie Wyklęci" to stosunkowo prosta gra karciana, z dobrą mechaniką i jasnymi zasadami. Jednak największą siłą gry jest historia i emocje, jakie wywołuje w graczach. Gra opowiada o losach polskich patriotów, o których, zgodnie z wolą polskich komunistów, zapomniano na kilkadziesiąt lat. Dzięki przystępnej i ciekawej formie ta część historii łatwiej dociera do zainteresowanych niż opasłe tomy podręczników i monografii historycznych. Nad tytułem pracowali graficy: Iga W. Grygiel, Radosław Jaszczuk i Ilona Sopuch, i trzeba przyznać, że udało im się odtworzyć mroczny i groźny nastrój tamtych lat oraz dramaturgię decyzji, jakie żołnierze ci musieli podejmować. Realizm postaci i sytuacji oraz wprowadzenie do gry kart zdrady sprawia, że gracze identyfikują się z bohaterami, przez co rozgrywka jest emocjonująca i naładowana, nieraz sprzecznymi, uczuciami.

Wojciech Sieroń - wielki miłośnik gier karcianych i planszowych - na portalu ZnadPlanszy.pl tak opisuje swoje wrażenia z gry:

"W partii rozgrywanej w naszym ropczyckim klubie ciężko nam było zagrywać karty oznaczające śmierć patrząc niejako w oczy tego człowieka. Ale trzeba przyznać, że dzięki temu można było poczuć dramat tamtych czasów. (…)
Przed każdym z trzech etapów gracze losowo otrzymują karty tajnych zadań. Niektóre z nich, to karty zdrady. Gracz zdobywa punkty, jeśli komunistom uda się udaremnić osiągnięcie celów żołnierzy WiN, NIE, NSZ, KWP i innych organizacji.
I właśnie rozgrywanie tych kart przyczyniło się do powstania spisanych tu refleksji. W drugim etapie kolega jakoś niemrawo słał żołnierzy na akcje. Niby nic nie psuł, ale się w pełni nie angażował. Rozliczamy drugi etap, no tak! karta zdrajcy. Pytam, czemu nie grał by zdobyć punkty? Nie mogłem się zdobyć na to, by komunistom się powiodło…
Lekko pod wąsem się uśmiechnąłem, ale los jak zwykle od razu dał mi pstryczka w nos. W kolejnym etapie karta zdrady trafiła do mnie. I… to samo! Mimo świadomości, że to gra, że tracę punkty, nijak nie potrafiłem patrzeć na skromne portrety bohaterów walki o Polskę i grać na korzyść władzy ludowej…
Ta gra jest wyjątkowa. Może nie pod względem mechaniki, bo to raczej prosta gra. Jednak dla zainteresowanego historią ojczystą, dla ciekawego kim są ludzie z kart to będzie niezwykłe przeżycie. Kogo poświęcić, by przedłużyć nadzieję walki o wolną Polskę… A czasem zagrać wbrew regułom gry, bo jakże to - Ojczyznę zdradzić? Ani ja, ani kolega nie potrafiliśmy…".