Walka o przetrwanie - dzień drugi (English version submitted)

 
Z czasem morale spadały coraz bardziej. Dopiero o 15.00 byłam w Alytusie. A stamtąd jeszcze dłuuuuuga droga. Dzwonił do mnie wtedy dziadzio, ale byłam tak negatywnie nastawiona, że nie chciałam go martwić. Wiecie, zawsze fajnie wygrywać, dojeżdżać i chwalić się, że się udaje, ale z przyjęciem porażki jest trudniej. Po Alytusie próbowałam sobie wmówić, że jest okay. Na chwilę pomogło. Włączyłam sobie włoską muzyczkę, którą zgrał mi w z rana Luca, złapalam wiatr w żagle, pozytywny nastrój wrócił... przez 5 min. Później znów do mnie dotarło, że trzeba pedałować. A tak łatwo znajdowałam powody, żeby sie zatrzymywać... Poprawić plecak, obojrzeć mapę, zrobić zdjęcie krowie, napić się wody. A może by do kogoś zadzwonić i trochę pojęczeć? Wyszedł ze mnie mały dzieciak. Kiedy byłam u kresu możliwości zdzwoniłam do rodziców. Ku mojemu zdziwieniu okazało się, że to mama jest wojowniczką, nie tata. Komentarz Roberta: "No to się nie uda Ewa, niemożliwe, żebyś dojechała"... Najgorsze było to, że ja miałam świadomość, że to niemożliwe, że nie może się udać. Komentarz Mirelli: "Na pierwszym półmaratonie też było ciężko, ale jakoś dałaś radę. Duchowo jestem z Tobą". Usiadłam pod sklepikiem i nawet trochę wkurzyłam się na mamę, ze zmęczenia, bo sobie myślałam, duch duchem, wiara wiarą, ale TU TRZEBA PEDAŁOWAĆ! Byłam ogarnięta taką beznadzieją, że nie za bardzo wiedziałam, co robić. Dotarcie do Suwałk było po prostu nierealne. Spędziłam 5 minutek w wiejskim sklepiku. Trzeba było nabrać więcej towaru, żeby zapłacić kartą. Wyszłam ze sklepu i... dostałam szansę od losu. Spotkałam panów, którzy jechali busikiem z budowy. Niestety nie mówili ani po angielsku, ani po rosyjsku. Ale zrozumieli, że chce się z nimi zabrać. Czułam, że złapałam Pana Boga za nogi. Zapakowali mnie, rower, no i ruszyliśmy. Trochę dziwnie się czułam, bo nie rozumiałam zupełnie o czym rozmawiają, a byli głośni, roześmiani i pili piwko. W pewnym momencie skręciliśmy z głównej drogi. Uświadomiłam sobie, że wejście do tego autka nie było mądrym posunięciem. Miałam strach w oczach. Moja pierwsza myśl - "uciekać". Na szczęście okazało się, że zboczyliśmy z drogi tylko po to, żeby zabrać jeszcze dwóch pracowników. Po chwili wróciliśmy na główną drogę. Odetchnęłam z ulgą i zaczęłam z zachwytem oglądać przez szybę ostatnie widoki po litewskiej stronie. Widziałam mnóstwo ludzi pracujących na polach i w ogrodach, panią dojącą krowę ręcznie, kury biegające na prawdziwym wolnym wybiegu, czyli po ulicy, no i piękną, soczyscie zieloną przyrodę. W miarę zbliżania się do Polski przy drogach zaczęło się pojawiać coraz więcej krzyży. Niektóre stały na prywatnych podwórkach.