Wielka burza, ale cel osiągnięty! – finisz

Państwo Skotarek, którzy przyjęli mnie w Niemczynie byli kolejnymi sympatycznymi i gościnnymi gospodarzami. Szybko się z nimi zżyłam i mało brakowało, a zżyłabym się jeszcze bardziej, bo w piątek od samego rana lało. Pani Renata zachęcała, żebym została na kolejną noc, lub zadzwoniła po brata i wracała do domu samochodem. Takie propozycje są zawsze bardzo kuszące. Mózg działa automatycznie – po co się przemęczać, skoro nie ma takiej konieczności, po co pedałować, skoro można pojechać samochodem. W takich momentach wyprawy, kiedy robiło się niebezpiecznie wygodnie i przyjemnie, trzeba było ruszyć się z miejsca i zacząć pedałować. Wiedziałam, że jeśli nie wyruszę od razu, z każdą minutą będzie coraz trudniej. Przeczekałam więc ulewę i o 12 wyruszyłam w trasę. Tego dnia miałam przed sobą bardzo krótki dystans i osiągnięcie celu w krótkiej perspektywie, więc motywacja była podwójna.

Zawsze wydawało mi się, że deszcze mnie nie dotyczą, szczególnie, kiedy jeżdżę na rowerze, że zawsze udaje mi się jakoś przemknąć między chmurami… Niestety nie tym razem. Do Rogoźna jechałam w stosunkowo komfortowych warunkach atmosferycznych, ale na trasie z Rogoźna do Obornik dopadła mnie burza, prawdziwa burza, z wiatrem, deszczem i łamiącymi się gałęziami. Zatrzymałam się na moment pod wiatą na przystanku autobusowym, ale nie zapowiadało się, że przestanie padać, grzmieć i wiać, więc postanowiłam, wbrew wszelkim przeciwnościom, ruszyć przed siebie. Jechałam pod wiatr, było okropnie, nie dało się pedałować, nawet na najlżejszym biegu. Dobrze, że miałam kask, bo inaczej dostawałabym gałązkami po głowie. Każdy wyprzedzający mnie samochód powodował tak silny podmuch wiatru, że trudno było utrzymać kierownicę. Do tego mój leciutki rower z aluminiową ramą znosiło trochę na prawo, dobrze, że nie na lewo, bo wtedy wpadałabym pod auta, a tak, po prostu co jakiś czas spadałam z drogi, więc nie było tragicznie.

Chciałabym w tym miejscu zauważyć, że nie lubię tirów jadących z naprzeciwka. Tiry z naprzeciwka pchają powietrze i powodują wiatry wiejące w twarz. Generalnie lubię ciężarówki, które mnie wyprzedzają (no może nie w czasie burzy), bo one dają podmuch wiatru, który pcha mnie w przód. Ale pewnie kierowcy tirów nie lubią rowerzystów na drodze… Wielokrotnie podczas mojej wyprawy martwiłam się o tych kierowców, szczególnie w czasie burzy. Myślałam sobie, że ci biedni kierowcy pewnie się o mnie martwią, że pewnie mi współczują. Jakoś było mi ich żal, bo myślałam, że ja dam sobie radę, że z cukru przecież nie jestem, że się nie rozpuszczę… a oni biedni siedzą w tych kabinach, widzą jak marnie wyglądam i pewnie mnie żałują, a przecież nie trzeba. Próbowałam więc zrobić, co w mojej mocy, żeby podczas burzy mocno pedałować, żeby nie wyglądać nieporadnie i mizernie, żeby kierowcy mnie nie żałowali. Czy się udało? O to trzeba by zapytać kierowców.

Do Obornik dojechałam przemoknięta do suchej nitki. Było mi już wszystko jedno. Do cioci, mieszkającej w Gałowie miałam już tylko 19 km. Ludzie w Obornikach pochowali się do domów, bo strasznie wiało. Ja nie chciałam się nigdzie chować, bo każdy metr przybliżał mnie do upragnionego celu, wiedziałam, że u cioci będę mogła się ogrzać i odpocząć. Niestety przy podjeździe pod górkę za Obornikami stanął mi rower. Po prostu zatrzymał mnie wiatr. Wyciągnęłam komórkę. Chciałam dzwonić po tatę (Robert pracuje w Obornikach) i wrócić do domu samochodem. Ale pomyślałam o tych niewielu kilometrach… Nie takie dystanse się pokonywało… No więc „ruszyłam”, a precyzyjniej, próbowałam nie dać się zatrzymać wiatrowi. Zorientowałam się, że podczas burzy zgubiłam kartkę z pleców z napisem "Vilnius - Poznań"... niestety. Tego dnia na nowo doceniłam… ścieżki rowerowe, nawet te, wyłożone kostką brukową. Jadąc po takich ścieżkach byłam w bezpiecznej odległości od tirów, dzięki czemu łatwiej mi było utrzymać równowagę podczas burzy. Oprócz tego, jadąc po ścieżce, nawet takiej wyłożonej kostką, byłam w bezpiecznej odległości od opryskujących aut.

Kiedy dojeżdżałam do Szamotuł ze wzruszenia miałam łzy w oczach. Czułam, że dojeżdżam do domu, w rodzinne strony mojej matki, wjeżdżam na znajome drogi, widzę znajome rejestracje… Uprzedziłam chrzestną, żeby się nie wystraszyła, kiedy otworzy mi drzwi. Dojechałam. Ciocia mimo wszystko trochę się wystraszyła na mój widok, ale nie na tyle, żeby zamknąć mi przed nosem drzwi. Wpuściła mnie do domu. Wzięłam prysznic, wypiłam ciepłą herbatę z cytryną, porozmawiałyśmy… o 20 stwierdziłam, że czas jechać dalej. Ciocia zaprotestowała: - Nigdzie nie pojedziesz. O tej godzinie? No nie, Ewa, możesz zostać na noc. Jeśli chcesz koniecznie pojechać dzisiaj do domu, odwiozę Cię samochodem… Na szczęście po długich namowach ciocia jednak dała się przekonać. Dostałam od niej suche buty i błogosławieństwo na ostatnią drogę.